روشهای درمان بیماری پارکینسون با دکتر مهسا موسوی متخصص مغز و اعصاب

روشهای تشخیص بیماری پارکینسون با دکتر مهسا موسوی متخصص مغز و اعصاب

آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. یک پزشک آموزش دیده در زمینه بیماری های سیستم عصبی (عصب شناس) بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی شما، بررسی علائم و نشانه های شما و معاینه عصبی و فیزیکی تشخیص می دهد.

بیشتر بخوانید: روشهای درمان بیماری پارکینسون با دکتر مهسا موسوی متخصص مغز و اعصاب

پزشک شما ممکن است یک اسکن توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون (SPECT) به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) را پیشنهاد کند. اگرچه این می‌تواند به حمایت از سوء ظن مبنی بر ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند، اما این علائم و معاینات عصبی شما هستند که در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می‌کنند. اکثر مردم نیازی به اسکن DAT ندارند.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است آزمایش‌های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون را برای رد سایر شرایطی که ممکن است باعث علائم شما شوند، تجویز کند.

آزمایش‌های تصویربرداری – مانند MRI، سونوگرافی مغز و اسکن PET – همچنین ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات مورد استفاده قرار گیرند. تست های تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

علاوه بر معاینه، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است کاربیدوپا-لوودوپا (Rytary، Sinemet، و غیره)، یک داروی بیماری پارکینسون را به شما بدهد. باید دوز کافی برای نشان دادن فایده به شما داده شود، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص شما از بیماری پارکینسون را تایید می کند.

گاهی اوقات تشخیص بیماری پارکینسون زمان می برد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است قرار ملاقات های منظم را با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه اختلالات حرکتی توصیه کنند تا وضعیت و علائم شما را در طول زمان ارزیابی کنند و بیماری پارکینسون را تشخیص دهند.

درمانهای بیماری پارکینسون با دکتر مهسا موسوی متخصص مغز و اعصاب

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها می توانند به کنترل علائم، اغلب به طور چشمگیر، کمک کنند. در برخی موارد پیشرفته تر، ممکن است جراحی توصیه شود.

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است تغییرات سبک زندگی، به ویژه ورزش های هوازی مداوم را توصیه کند. در برخی موارد، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد مهم است. آسیب شناس گفتار-زبان ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری کمک کند.

داروها
داروها ممکن است به شما در مدیریت مشکلات راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها باعث افزایش یا جایگزینی دوپامین می شوند.

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون غلظت دوپامین مغزی پایینی دارند. با این حال، دوپامین را نمی توان مستقیماً داد زیرا نمی تواند وارد مغز شود.

ممکن است پس از شروع درمان بیماری پارکینسون، علائم خود بهبود قابل توجهی داشته باشد. با این حال، با گذشت زمان، فواید داروها اغلب کاهش می‌یابد یا کمتر ثابت می‌شود. معمولاً هنوز هم می توانید علائم خود را به خوبی کنترل کنید.

داروهایی که ممکن است ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما تجویز کند عبارتند از:

کاربیدوپا-لوودوپا. (Rytary، Sinemet، Duopa، دیگران)، لوودوپا، موثرترین داروی بیماری پارکینسون، یک ماده شیمیایی طبیعی است که به مغز شما منتقل می شود و به دوپامین تبدیل می شود.

لوودوپا با کاربیدوپا (Lodosyn) ترکیب می شود که از لوودوپا در برابر تبدیل اولیه به دوپامین در خارج از مغز محافظت می کند. این کار از عوارض جانبی مانند حالت تهوع جلوگیری یا کاهش می دهد.

عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا سبکی سر در هنگام ایستادن باشد (افت فشار خون ارتواستاتیک).

پس از سال‌ها، با پیشرفت بیماری، مزایای لوودوپا کاهش می‌یابد، با تمایل به اپیلاسیون و کاهش (“سایه شدن”).

همچنین، ممکن است پس از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را تجربه کنید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است دوز شما را کاهش دهد یا زمان دوزهای شما را برای کنترل این اثرات تنظیم کند.

مگر اینکه توسط ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما غیر از این گفته شود، اگر به بیماری پارکینسون پیشرفته مبتلا هستید، کاربیدوپا-لوودوپا بهتر است با معده خالی مصرف شود.

کاربیدوپا-لوودوپا استنشاقی. اینبریجا یک داروی با نام تجاری است که کاربیدوپا-لوودوپا را به شکل استنشاقی تحویل می دهد. ممکن است در مدیریت علائمی که زمانی که داروهای خوراکی به طور ناگهانی در طول روز کار نمی‌کنند، ایجاد می‌شوند، مفید باشد.
تزریق کاربیدوپا-لوودوپا. Duopa یک داروی با نام تجاری است که کاربیدوپا و لوودوپا را ترکیب می کند. با این حال، از طریق یک لوله تغذیه که دارو را به شکل ژل مستقیماً به روده کوچک می‌رساند، تجویز می‌شود.

Duopa برای بیماران مبتلا به پارکینسون پیشرفته تر است که هنوز به کاربیدوپا-لوودوپا پاسخ می دهند، اما نوسانات زیادی در پاسخ خود دارند. از آنجایی که Duopa به طور مداوم تزریق می شود، سطح خون این دو دارو ثابت می ماند.

قرار دادن لوله نیاز به یک روش جراحی کوچک دارد. خطرات مرتبط با داشتن لوله شامل افتادن لوله یا عفونت در محل انفوزیون است.

آگونیست های دوپامین برخلاف لوودوپا، آگونیست های دوپامین به دوپامین تبدیل نمی شوند. در عوض، آنها اثرات دوپامین را در مغز شما تقلید می کنند.

آگونیست های دوپامین به اندازه لوودوپا در درمان علائم موثر نیستند. با این حال، آنها ماندگاری بیشتری دارند و ممکن است همراه با لوودوپا استفاده شوند تا اثرات گاهاً خاموش و روشن لوودوپا را کاهش دهند.

بیشتر بخوانید: راه های کاهش سردرد توسط بهترین متخصص مغز و اعصاب برای سردرد

آگونیست های دوپامین عبارتند از پرامیپکسول (Mirapex ER) و روتیگوتین (Neupro که به صورت پچ داده می شود). آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع استفاده می شود.

برخی از عوارض جانبی آگونیست های دوپامین مانند عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است. اما آنها همچنین می توانند شامل توهم، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند بیش از حد جنسی، قمار و غذا خوردن باشند. اگر از این داروها استفاده می کنید و رفتاری دارید که برای شما غیرعادی است، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

مهارکننده های MAO B این داروها شامل سلژیلین (زلاپار)، راساگیلین (آزیلکت) و سافینامید (زاداگو) است. آنها با مهار آنزیم مغزی مونوآمین اکسیداز B (MAO B) از تجزیه دوپامین مغز جلوگیری می کنند. این آنزیم دوپامین مغز را متابولیزه می کند. سلژیلین همراه با لوودوپا ممکن است به جلوگیری از فرسودگی کمک کند.

عوارض جانبی مهارکننده های MAO B ممکن است شامل سردرد، حالت تهوع یا بی خوابی باشد. هنگامی که این داروها به کاربیدوپا-لوودوپا اضافه می شوند، خطر توهم را افزایش می دهند.

این داروها به دلیل واکنش های بالقوه جدی اما نادر، اغلب در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا داروهای خاص استفاده نمی شوند. قبل از مصرف هر گونه داروی اضافی با مهارکننده MAO B، با پزشک خود مشورت کنید.

مهارکننده های کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT). انتاکاپون (Comtan) و اوپیکاپون (Ongentys) داروهای اولیه از این دسته هستند. این دارو با مسدود کردن آنزیمی که دوپامین را تجزیه می کند، اثر درمان با لوودوپا را به طور ملایم طولانی می کند.

عوارض جانبی، از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی (دیسکینزی)، عمدتاً ناشی از افزایش اثر لوودوپا است. سایر عوارض جانبی شامل اسهال، تهوع یا استفراغ است.

Tolcapone (Tasmar) یکی دیگر از مهار کننده های COMT است که به ندرت به دلیل خطر آسیب جدی کبد و نارسایی کبد تجویز می شود.

آنتی کولینرژیک ها این داروها برای سال‌ها برای کمک به کنترل لرزش مرتبط با بیماری پارکینسون استفاده می‌شدند. چندین داروی آنتی کولینرژیک از جمله بنزتروپین (Cogentin) یا تری هگزی فنیدیل در دسترس هستند.

با این حال، مزایای اندک آنها اغلب با عوارض جانبی مانند اختلال در حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و اختلال در ادرار خنثی می شود.

آمانتادین. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است آمانتادین (Gocovri) را به تنهایی برای تسکین کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و در مراحل اولیه تجویز کنند. همچنین ممکن است همراه با درمان کاربیدوپا-لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون برای کنترل حرکات غیرارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا-لوودوپا تجویز شود.

عوارض جانبی ممکن است شامل لکه های بنفش رنگ پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

آنتاگونیست های گیرنده آدنوزین (آنتاگونیست گیرنده A2A). این داروها مناطقی در مغز را هدف قرار می دهند که پاسخ به دوپامین را تنظیم می کنند و اجازه می دهند دوپامین بیشتری آزاد شود. ایسترادفیلین (Nourianz) یکی از داروهای آنتاگونیست A2A است.
نوپلازید (پیماوانسرین). این دارو برای درمان توهمات و هذیان هایی که ممکن است در بیماری پارکینسون رخ دهد استفاده می شود. کارشناسان مطمئن نیستند که چگونه کار می کند.

بیشتر بخوانید: عوامل مختلف تشدید سردرد میگرنی با دکتر فوق تخصص میگرن در تهران

روش های جراحی بیماری پارکینسون

تحریک عمیق مغز در تحریک عمقی مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت خاصی از مغز کاشت می کنند. الکترودها به ژنراتوری که در قفسه سینه نزدیک استخوان ترقوه شما کاشته شده است وصل می شود که پالس های الکتریکی را به مغز شما می فرستد و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد.

متخصص ممکن است تنظیمات شما را در صورت لزوم برای درمان بیماری شما تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته مغزی یا خونریزی مغزی است. برخی از افراد با سیستم DBS مشکل دارند یا به دلیل تحریک دچار عوارض می شوند. ممکن است پزشک شما نیاز به تنظیم یا تعویض برخی از قسمت های سیستم داشته باشد.

تحریک عمیق مغز اغلب به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون پیشرفته که پاسخ‌های دارویی ناپایدار (لوودوپا) دارند، ارائه می‌شود. DBS می تواند نوسانات دارو را تثبیت کند، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را کاهش یا متوقف کند، لرزش را کاهش دهد، سفتی را کاهش دهد و حرکات را بهبود بخشد.

DBS در کنترل تغییر پاسخ به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی که با تنظیم دارو بهبود نمی یابد، موثر است.

با این حال، DBS برای مشکلاتی که جدا از لرزش به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، مفید نیست. لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر لرزش خیلی به لوودوپا پاسخ ندهد.

اگرچه DBS ممکن است مزایای پایداری برای علائم پارکینسون داشته باشد، اما از پیشرفت بیماری پارکینسون جلوگیری نمی کند.